Ik heb expres even gewacht met het schrijven van dit artikel, want ik heb me de afgelopen dagen vrij kut gevoeld. Nou, nu viel het dit weekend weer hartstikke mee (ik ben zo blij dat ik mijn vaders bijna-altijd-vrolijk-zijn heb geërfd), maar woensdag en donderdag was ik niet te genieten.
Woensdagavond werd mijn moeder door haar zus uit Duitsland gebeld. Eigenlijk merkte ik na enkele seconden al dat er iets aan de hand was. Mijn moeders gezicht betrok gelijk. En ik ging meteen van het ergste uit. Iemand overleden? Nee? Oké, pfoei.
